எனது குழந்தை பயங்கரவாதி

தமது துப்பாக்கிகளிலிருந்து சமாதானம் பூக்கிறதென

அவன் சொல்லும்போது

சமாதானம் எப்படியிருக்கும் என 

நான் கேட்கவில்லை

தமது கண்களிலிருந்து பாதுகாப்பு பிறக்கிறதென

அவன் சொல்லும்போது

பாதுகாப்பை எப்படி உணர்வதென 

நான் கேட்கவில்லை

எமது நிலத்தை தாம் ஆக்கிரமிக்கவில்லையென

அவன் சொல்லும்போது 

புத்தர்சிலைகளும் இராணுவமுகாங்களும் எப்படியானவையென 

நான் கேட்கவில்லை

நாம் அனைவரும் ஒருநாட்டுப் பிரஜைகளென

அவன் சொல்லும்பொழுது 

சகோதரர்களை நீ எப்படி நடத்துவாய் என 

நான் கேட்கவில்லை

யாரும் காணாமல் போகவில்லையென 

அவன் சொல்லும் பொழுது

சரணடைந்தவர்கள் எங்கு சென்றனரென

நான் கேட்கவில்லை

எமது பெண்கள் எவரையும் 

வன்புணர்ந்து கொல்லவில்லையெனவும்

இளைஞர்கள் எவரையும் 

நிர்வாணமாக இருத்தி பின் பக்கமாக 

தலைகளில் சுடவில்லையெனவும் 

அவன் சொல்லும்பொழுது 

அந்த நிலத்தில் குருதி எப்படி கொட்டியதென  

நான் கேட்கவில்லை

யாரையும் தாம் கொல்லவில்லையெனவும்

கொல்லப்பட்டவர்கள் பயங்கரவாதிகளெனவும்

அவன் சொல்லும் பொழுது 

நான் சொன்னோன்

எனது குழந்தை ஒரு பயங்கரவாதியென.

தீபச்செல்வன்

நன்றி: தீராநதி அக்டோபர் 2013